"Δε ξερω αν βλεπεις και πως αντεχεις
ν αναμασας το ιδιο σεναριο στα ιδια να επιστρεφεις
ξαναπαλι σα τη μερα της μαρμοτας
το κουμπι να ψαχνεις της ξεκουμπωτης σου ρομπας.."
ν αναμασας το ιδιο σεναριο στα ιδια να επιστρεφεις
ξαναπαλι σα τη μερα της μαρμοτας
το κουμπι να ψαχνεις της ξεκουμπωτης σου ρομπας.."
Αυριο.
Μεγαλη κουβεντα το αυριο.Τρομερη λεξη.Σου δινει την αισθηση του συντομου αλλα και του μακροπροθεσμου.Δεν ειναι τυχαιο οτι και ο τεμπελης και ο δραστηριος αφηνουν κατι για αυριο - ο ενας γιατι πιστευει οτι θα χει αρκετο χρονο στο “σημερα”,ο αλλος γιατι θεωρει οτι το αυριο ειναι πολυ συντομα.
"Αυριο, ο,τι κι αν πεις για το Αυριο ,
παλι θα ναι σαν ποιημα με λογια αφηρημενα.."
παλι θα ναι σαν ποιημα με λογια αφηρημενα.."
Μακαρι..Μακαρι να λεγαμε κατι για το Αυριο,ακομα και το πιο αφηρημενο,το πιο θολο.Αλλα καθε Αυριο ειναι ιδιο με το Σημερα,ιδιο με το Χθες και το μεθαυριο.Τα σχεδια και τα πλανα μπαινουν στο ντουλαπι για “αργοτερα”,για το “μελλον”,για μια “αλλη στιγμη”..Απροσδιοριστα..Μονο οι υποχρεωσεις,οι δουλειες και το αγχος ειναι σε καθημερινη διαταξη που παιρνει αναβολη “ως αυριο”,το αυριο που θα ειναι ιδιο με το σημερα.
Ετσι παει..Εχουν κανει τη ζωη μας μια ρουτινα,καθε μερα η ΙΔΙΑ μερα,καθε μηνας ΙΔΙΟΣ με τον προηγουμενο και τον επομενο,ακομα και οι εποχες αρχιζουν να μοιαζουν επικινδυνα ΙΔΙΕΣ κατα περιοδους ..Εχουν γινει ολα τοσο ιδια,τοσο μονοτονα,επαναλαμβανομενες εικονες και κινησεις καθημερινα που σε σε ριχνουν σε τελμα,που σου μοιαζει με το τερμα,την καταληξη,το φιναλε.
Ειναι το υποσυνειδητο επιχειρημα για να μην αντιδρας,να μη διαμαρτυρεσαι,να μη ζητας.Τι να ζητησεις?Τι ν αλλαξεις?Αυτη ειναι η ζωη σου,αυτη θα ειναι η ζωη σου..Ο,τι και να λες, "φτασαμε στο τελος κυριος,παπαλα,τερματικος σταθμος.Ο συρμος αποσυρρεται στο τελος της ιστοριας και οι επιβαινοντες καλουνται να αποβιβαστουν και να προσεξουν το κενο μεταξυ τους μη τυχον και θυμηθουν την επαφη και την επικοινωνια."
Το θεμα ειναι οτι περναει ο χρονος, οπως και να χει, ο,τι και να λενε,κυλαει και αφηνει πισω του σημαδια πανω μας να μας το θυμιζει(ακουστε με κι εμενα,κατι ξερω απο χρονο και σημαδια)..Ισως ειναι καιρος ν αρχισουμε να τον υπολογιζουμε,να τον μετραμε. Ισως ειναι καιρος να συνειδητοποιησουμε το ποσο γρηγορα ξοδευεται,χαραμιζεται χωρις να τον αξιοποιουμε και να αρχισουμε να εκτιμουμε καθε μερα,καθε ωρα και καθε λεπτο..
Βασικα,αυτο φοβουνται.Ο,τι θα καταλαβουμε ποσο πολυ χρονο απ τη ζωη μας σπαταλαμε σε ενεργειες και δρασεις οι οποιες ποτε δε μας προσφερουν κατι πισω ως αποτελεσμα,ως ικανοποιηση,ως επιβραβευση στην τελικη και τοτε θα αναρωτηθουμε ΟΛΟ αυτο το εργο και αυτη η καθημερινη προσπαθεια που καταληγει,ποιος την καρπωνεται..Εχει γινει το μισο βημα!
Αν μπορεσουμε να δουμε οτι ολη αυτη η ενεργεια και ο χρονος συγκεντρωνεται στα χερια αυτων που μας καναν να μη διακρινουμε το χτες απο το σημερα,στα χερια αυτων που μας υπνωτισαν περιστρεφοντας το σπιραλ της καθημερινοτητας,στα χερια ολων αυτων που μας καναν τον τροπο ζωης τετοιο ωστε να μας πεισουν οτι ολα φτασαν στο τελος,τοτε το παραμυθι τους δε θα χει δρακο.
Γιατι υπαρχει ακομα μελλον μπροστα μας.Υπαρχει μελλον κι ενας κοσμος ,που οπως καθε ζωντανο πλασμα πανω του προχωραει και εξελλισεται, ετσι κι αυτος περιμενει ν αλλαξει.Στα χερια μας το πως θα αλλαξει,με ποιον τροπο και κυριως το ποτε.
Ετσι παει..Εχουν κανει τη ζωη μας μια ρουτινα,καθε μερα η ΙΔΙΑ μερα,καθε μηνας ΙΔΙΟΣ με τον προηγουμενο και τον επομενο,ακομα και οι εποχες αρχιζουν να μοιαζουν επικινδυνα ΙΔΙΕΣ κατα περιοδους ..Εχουν γινει ολα τοσο ιδια,τοσο μονοτονα,επαναλαμβανομενες εικονες και κινησεις καθημερινα που σε σε ριχνουν σε τελμα,που σου μοιαζει με το τερμα,την καταληξη,το φιναλε.
Ειναι το υποσυνειδητο επιχειρημα για να μην αντιδρας,να μη διαμαρτυρεσαι,να μη ζητας.Τι να ζητησεις?Τι ν αλλαξεις?Αυτη ειναι η ζωη σου,αυτη θα ειναι η ζωη σου..Ο,τι και να λες, "φτασαμε στο τελος κυριος,παπαλα,τερματικος σταθμος.Ο συρμος αποσυρρεται στο τελος της ιστοριας και οι επιβαινοντες καλουνται να αποβιβαστουν και να προσεξουν το κενο μεταξυ τους μη τυχον και θυμηθουν την επαφη και την επικοινωνια."
Το θεμα ειναι οτι περναει ο χρονος, οπως και να χει, ο,τι και να λενε,κυλαει και αφηνει πισω του σημαδια πανω μας να μας το θυμιζει(ακουστε με κι εμενα,κατι ξερω απο χρονο και σημαδια)..Ισως ειναι καιρος ν αρχισουμε να τον υπολογιζουμε,να τον μετραμε. Ισως ειναι καιρος να συνειδητοποιησουμε το ποσο γρηγορα ξοδευεται,χαραμιζεται χωρις να τον αξιοποιουμε και να αρχισουμε να εκτιμουμε καθε μερα,καθε ωρα και καθε λεπτο..
Βασικα,αυτο φοβουνται.Ο,τι θα καταλαβουμε ποσο πολυ χρονο απ τη ζωη μας σπαταλαμε σε ενεργειες και δρασεις οι οποιες ποτε δε μας προσφερουν κατι πισω ως αποτελεσμα,ως ικανοποιηση,ως επιβραβευση στην τελικη και τοτε θα αναρωτηθουμε ΟΛΟ αυτο το εργο και αυτη η καθημερινη προσπαθεια που καταληγει,ποιος την καρπωνεται..Εχει γινει το μισο βημα!
Αν μπορεσουμε να δουμε οτι ολη αυτη η ενεργεια και ο χρονος συγκεντρωνεται στα χερια αυτων που μας καναν να μη διακρινουμε το χτες απο το σημερα,στα χερια αυτων που μας υπνωτισαν περιστρεφοντας το σπιραλ της καθημερινοτητας,στα χερια ολων αυτων που μας καναν τον τροπο ζωης τετοιο ωστε να μας πεισουν οτι ολα φτασαν στο τελος,τοτε το παραμυθι τους δε θα χει δρακο.
Γιατι υπαρχει ακομα μελλον μπροστα μας.Υπαρχει μελλον κι ενας κοσμος ,που οπως καθε ζωντανο πλασμα πανω του προχωραει και εξελλισεται, ετσι κι αυτος περιμενει ν αλλαξει.Στα χερια μας το πως θα αλλαξει,με ποιον τροπο και κυριως το ποτε.
Τι λετε,ξεκιναμε απο Αυριο?
Ταδε εφη
(λεω εγω)
Τουτα Χαμων
Ο ξυλινος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου