Σόφισμα αρ. 06

Και τι εχει ο ηλιος που δεν εχω να σου δωσω

αυτος τη νυχτα κλεινει εγω μενω ανοιχτος

κι αν καταφερω και τον παγο σου το λυωσω

καθε σεπτεμβρη θα γεμιζουν ολα φως

Μαλακιες..

Σαμπως σ εχω ρωτησει ποτε τι θελεις να στο δωσω?δε το χω τολμησει..

στεκομαι και σε κοιταω,

μεσα μου καιγομαι και παρακαλαω

λιγο θαρρος να βρω να σου πω αυτα που νιωθω

και μετα φοβαμαι την απορριψη και σταματαω,λεω πως δε το χω..

και λυωνω εγω αντι ο παγος,

γινομαι δακρυα και μοναξια και αγχος

και νευρα και αδυναμιες και μιζερια και γκρινια και ανοησιες

και καταληγω καθε στιγμη να μισω εμενα πιο πολυ..

φταις κι εσυ?

μπορει,οι φιλοι μου ετσι λενε,

αλλα εγω βλεπω τα λαθη μου και οι αλλοι δε μου φταινε..

βλεπω πως ολο στα ιδια βηματα παταω μη χασω το μονοπατι,

μα τα βηματα με βγαζουνε στου πουθενα την ακρη

και απο κατω το χαος,

και γω κοιταω κι απολαμβανω αναισθητος,ακινητος και πραος..

κι υστερα χανομαι ,χανεσαι και χαιρομαι που δε σε βλεπω,

με νοιαζεις μα τι κανεις και με ποιον δε θελω να το ξερω..

κι υστερα μου μιλας,καπου καπως με συναντας

και φορας το πιο λαμπερο σου χαμογελο και την πιο φωτεινη σου εικονα

και γω ειμαι τραυματισμενος και νιωθω τις πληγες που επουλωνα ξανα να αναβλυζουν αιμα, χρωμα

κοκκινο του παθους και της τρελας,

κι εσυ εκει,χαμογελας και γω γινομαι αλλος πια,το τερας

μεσα μου σιγα τρυπωνει ολο πιο βαθεια στα ανιερα λαγουμια του μυαλου μου

και σου μιλαω ανετος

μα ειναι λογια τυπικα γιατι δε βλεπω καθαρα,δε λειτουργουν τα βασικα και οταν παω να ελπισω

- γαμημενη ελπιδα -

μου λες κατι για καποιονα,χτυπαει το κινητο σου και χανομαι βυθιζομαι στην αβυσσο του τιποτα πεθαινω για αλλη μια.

κι υστερα χανεσαι και χανομαι,χανομαστε,δεν εχουμε βρεθει,δε μιλιομαστε,σ εχω ξεχασει,

λεω πως σ εχω ξεχασει

αλλα υπαρχεις,

απλα καπου σε χω κρυψει

πισω απο αλκοολ και καθημερινοτητα και το δηθεν μου

και τις νεες γνωριμιες και νεες συντροφιες που δε μου γεμιζουν το ματι

και αλλες που θα βοηθουσαν να ξεχασω,

γυναικες λωτους που δε τους γεμισα εγω το ματι

κι ετσι παει,περναει ο καιρος και σε βλεπω..

σε βλεπω μα δε νιωθω κατι..

νταξει,ισως νιωθω λιγακι,αλλα ειναι λιγο και δε με πειραζει

και λεω πως σε ξεπερασα

και λογικο αφου ποτε δε σ ειχα και ημουν χαζος που κολλησα και παμε παρακατω..

και υστερα δευτερη φορα και τριτη που μιλαμε..

και αρχιζω να ζαλιζομαι νιωθω καλα δεν παμε..

και αρχιζει παλι η φλογα κι ελπιδα,

νομιζα πως την εσβησα,νομιζα πως την σκοτωσα μα ομως μπροστα μου παλι,ξανα

με ειδαν και τις ειδα..

χανομαι και μπερδευομαι,

ειχα ξεχασει ελεγα μα παλι εξω επεσα

εχασα,κερδισες,κερδισα,εχασες,δεν εχει νικητη

εγω χαμενος σιγουρα κι εσυ διακριτικη

αραγε ξερεις?

Κι αν ξερεις σε παρακαλω γιατι με αφηνεις ετσι?

Μη μου μιλας ,μη με κοιτας και ασε με ν ανασανω

ελα κοντα οταν θελησεις πραγματι κατι το παραπανω..

αλλιως ασε με παλι,θα στρωσω,θα την βρω την ακρη καποια στιγμη

ασε με απλα να σε κρυψω ξανα κι ισως καποτε να ξεχασω που σε εχω βαλει

ισως και παλι απλα να υπερβαλλω,

“κι εμεις ερωτευτηκαμε αλλα δεν καναμε ετσι”

δε ξερω,

ο,τι νιωθω,οταν το νιωθω,οπως το νιωθω,

το νιωθω μεχρι τελους

κι υστερα παλι

απ την αρχη

καινουρια αρχη

απλα κρυψου

για μια στιγμη,για εναν αιωνα

δε ξερω ποσο

ή ελα

δωσε μου το χερι σου

δωσε μου την ψυχουλα σου κι ο,τι εχω θα στο δωσω..

βλεπεις....

....εγω σ αγαπω,γ....ω το Χριστο μου....

Ταδε εφη

(λεω εγω)

Τουτα Χαμων

ο καψουρης